W słowniczku ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.; dalej PLokU) w art. 1a ust. 1 pkt 5, ustawodawca zawarł definicję legalną terminu „powierzchnia użytkowa budynku lub jego części”, wskazując, iż oznacza ona powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.
Wskazana wyżej definicja wydaje się być bardzo precyzyjna. W praktyce jednak na jej tle powstaje istotny problem, który można zobrazować następującym przykładem. Podatnik, będący przedsiębiorcą, jest właścicielem budynku (tzw. biurowca), który służy mu do prowadzenia działalności gospodarczej. Od tegoż budynku opłaca podatek od nieruchomości, liczony wg najwyższych stawek, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) PLokU. Na terenie gminy, gdzie znajduje się biurowiec, stawka ta rocznie wynosi 17,00 zł/m2. Podstawą opodatkowania w podatku od nieruchomości, od której nalicza się podatek, jest zdefiniowana w art. 1a ust. 1 pkt 5 PLokU powierzchnia użytkowa. Ustalenia tej powierzchni dokonał podatnik, sumując powierzchnię użytkową lokali znajdujących się na wszystkich kondygnacjach budynku, z wyłączeniem klatek schodowych oraz szybów dźwigowych, co dało 4500 m2. Obmiar ten został jednak zakwestionowany przez organ podatkowy, który wskazał, iż powierzchnia użytkowa, zgodnie z ustawową definicją powinna być mierzona jedynie po wewnętrznej długości ścian każdej z kondygnacji, a następnie zsumowana. Oznacza to, że dokonując jej ustalenia, nie uwzględnia się znajdujących się w obiekcie ścian wewnętrznych (nośnych i działowych) i ajmowanej przez nie powierzchni. W świetle tak dokonanego pomiaru powierzchnia użytkowa budynku miała 5000 m2, a więc była o 500 m2 większa od zadeklarowanej przez podatnika. Definicje w innych aktach prawnych Wprowadzone do PLokU z początkiem 2003 r. nowe brzmienie definicji powierzchni użytkowej budynku w zasadzie nie różniło się od tego, które obowiązywało do końca 2002 r. W definicji uściślono jedynie, że za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe, co do tej pory budziło wątpliwości zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie2. Niemniej jednak wobec dokonanej w tym samym okresie nowelizacji definicji budynku przyjmowanej na cele opodatkowania podatkiem od nieruchomości, resort finansów w piśmie z 10.2.2003 r. (Nr LK-2443/LP/02/ AP) wyjaśnił, jak należy rozumieć pojęcie „powierzchnia użytkowa”. Tak w zakresie definicji budynku, jak i jego powierzchni użytkowej ministerstwo wskazało, że ich interpretacji należy dokonywać na podstawie PLokU oraz ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.), a także akty wykonawcze wydane na podstawie tej ustawy, w szczególności rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 12.4.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690; dalej WarunkiTechBudR). Na podstawie powyższych aktów resort finansów nakazuje ustalać znaczenie pojęcia kondygnacja użytego w definicji powierzchni użytkowej. Kondygnacja, zgodnie z § 3 pkt 16–18 WarunkiTechBudR, to pozioma naziemna lub podziemna część budynku, zawarta między podłogą na stropie lub warstwą wyrównawczą na gruncie a górną powierzchnią podłogi bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu znajdującego się nad tą częścią, przy czym za kondygnację uważa się także poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą część budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą wysokość w świetle większą niż 1,90 m. Jednocześnie za kondygnację nie uznaje się [...] Zobacz więcej; www.nieruchomosci.beck.pl/artykul.php?idart=4770