Słowniczek

• Dwór Niewielka rezydencja ziemska, do końca w. XVII najczęściej drewniana, mieszcząca, salę, świetlicę, komory, alkierze. W XVI wieku pojawiły się murowane dwory obronne, zwane wówczas wieżami, o zwartej bryle, na rzucie prostokąta, mieszczące w przyziemiu skarbiec i kancelarię, a na piętrze pomieszczenia mieszkalne. W okresie baroku dwory utraciły cechy obronne na rzecz wygodnych parterowych siedzib, podpiwniczonych, z dużą sienią na osi, często jako izbą stołową, na zewnątrz wyróżniały się ganki i alkierze. Dachy bywały łamane i kryte gontem. W 2. połowie XVIII w. zanikły rozwiązania alkierzowe, pod wpływem architektury klasycystycznej (Klasycyzm) częściej stosowano ryzality,a na osi - portyk kolumnowy . trójkątnym szczytem.Ściany zyskały podziały, we wnętrzach głównym elementem stał się salon (owalny lub wieloboczny). Formy te przetrwały do połowy XIX w., a w uproszczonej i zmodyfikowanej postaci nawiązywano do nich w budownictwie willowym okresu międzywojennego (tzw. styl dworkowy).